Ktoś może chętny na rekolekcje ignacjańskie, warsztaty i sesje rekolekcyjne, czy dni spędzone w skupieniu lub w milczeniu? To dobrze trafił! Dzisiaj zwiedzamy Pobiedziska a konkretnie miejsce na granicy Pobiedzisk a Polskiej Wsi. Ulicą Klasztorną udajemy się w stronę rozwidlenia z ulicą Półwiejską, gdzie znajduje się Klasztor Sióstr Sacré Coeur i zaprasza na takie formy przeżywania duchowości chrześcijańskiej.
Historia tego miejsca rozpoczyna się w 1921 roku, gdy zgromadzenie kupuje w Polskiej Wsi dość dużą posiadłość z dworkiem, który przeznaczają na klasztor. Obok rozpoczyna się budowa szkoły z internatem którego projektem zajmuje się Julian Puterman-Sadłowski. W styczniu 1922 roku zaczyna funkcjonować 8-klasowe gimnazjum, które dostaje uprawnienia państwowe. Budynek ostatecznie zostaje ukończony w 1930 roku.
W roku 1932 roku w Polsce zostaje wprowadzona reforma polskiego systemu edukacji, nie omija ona również szkoły w Klasztorze. Zostaje ona przekształcona w 4-letnie gimnazjum i 2-letnie liceum. Uczęszczają wtedy do szkoły uczennice, które w większości są mieszkankami internatu przyklasztornego. W szkole uczyło się wówczas około 100 dziewcząt. Oprócz nauki w gimnazjum i liceum zakonnice ze Zgromadzenia prowadzą Prywatne Kursy Gospodarstwa Domowego dla dziewcząt z pobliskich wsi.
Po zajęciu we wrześniu 1939 roku przez wojska niemieckie terytorium Polski, rozpoczęto wysiedlanie ludności żydowskiej i polskiej na wschód. 8 grudnia 1939 roku, jak podaje Stowarzyszenie Rodzin Polskich Ofiar Obozów Koncentracyjnych, dociera do Klasztoru do punktu zbornego, transport wypędzonych Wielkopolan. Po wybuchu wojny szkoła zawiesza działanie a w latach 1940–1945 w budynku funkcjonuje szpital niemiecki. Władze Klasztorne do Pobiedzisk przysyłają zakonnice niemieckie, by reprezentowały go wobec hitlerowców i chroniły posiadłość przed zniszczeniami wojennymi co powoduje, że budynek zostaje ocalony.
Zakończenie wojny to czas na wznowienie funkcjonowania szkoły. Następują też zmiany. Na prośbę kardynała Augusta Hlonda do szkoły zaczynają uczęszczać chłopcy. W klasztorze również zaczyna działać 2-letnia Szkoła Rolnicza, która działa, aż do 1950 roku. Kolejne lata to kolejne reformy szkolnictwa, szkoła przeobrażała się. Co roku władze szkolne muszą ubiegać się o przyznanie praw państwowych. Szkoła jako jedna z dziewięciu prywatnych polskich szkół żeńskich prowadzonych przez zgromadzenia zakonne w Polsce i jedyna w Wielkopolsce zostaje utrzymana. W latach 1957–1963 prowadzona jest również szkoła Gospodarstwa Domowego.
Lata 1945–1967 to trudny czas dla szkoły, ścisły nadzór władz oświatowych oraz walka o utrzymanie szkoły. Ze względu na niż demograficzny i coraz trudniejszy nabór do szkoły, ostatecznie zostaje ona zamknięta 31 sierpnia 2011 roku.
W klasztorze obecnie pozostało kilka sióstr zakonnych, które prowadzą dom rekolekcyjny. Mieszkają w niewielkim budynku klasztornym, a reszta pomieszczeń pozostaje nieużywana. Okazały budynek, co widać, powoli niszczeje a teren nie jest w pełni wykorzystywany.
Niedaleko klasztoru, po przeciwnej stronie drogi, idąc w górę ulicą Półwiejską, możemy jeszcze zobaczyć cmentarz żydowski - kirkut. Nekropolia ta powstała w XVIII w. Obecnie jest to teren ogrodzony. Znajdują się na nim dwadzieścia cztery macewy, pochodzące z XIX wieku. W czasie wojny cmentarz został zniszczony a część macew wrzucona do jeziora. Stowarzyszenie Płetwonurków i Ratowników „Podwodniak” pomogło wydobyć je z wody i umieścić na cmentarzu. Ponowne otwarcie nekropolii nastąpiło w dniu 22 lipca 2002 roku.
Fot. E. Malicka
Serwis pojezierze24.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy i opinii. Prosimy o zamieszczanie komentarzy dotyczących danej tematyki dyskusji. Wpisy niezwiązane z tematem, wulgarne, obraźliwe, naruszające prawo będą usuwane.