Szczególnie jesienią przybywają tutaj ludzie nawet z odległych stron na niemal gwarantowane grzybobranie. Przez miradzkie lasy przebiegają szlaki rowerowe (wokół Jeziora Ostrowskiego i Jeziora Łąkie), szlak turystyczny im. Jerzego Wojciecha Szulczewskiego oraz szlaki biegnące wokół Jeziora Gopła. Nadleśnictwo Miradz przygotowało 6 miejsc postoju pojazdów wyposażonych w podstawową infrastrukturę turystyczną.

Lasy Miradzkie - pozostałości po pradawnej puszczy nadnoteckiej

Miradzkie lasy leżą na granicy Kujaw i Wielkopolski i są jednym z większych kompleksów leśnych Kujaw, zajmując łączną powierzchnię 8819,55 ha. W odległości 3,3 km na południe od Strzelna znajduje się siedziba Nadleśnictwa Miradz – Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. Nadleśnictwo w granicach zbliżonych do obecnych...

Miradz – to tutaj znajduje się siedziba nadleśnictwa, wieś położona jest 4,5 km na południe od Strzelna w otoczeniu lasów miradzkich. Początki osady leśnej w Miradzu sięgają połowy XVIII w. Powstała ona w ramach domeny rządu pruskiego, a obecnie wchodzi w skład sołectwa Łąkie. Powierzchnia wsi wynosi 3445 ha i liczy 90 mieszkańców. Znajduje się tutaj duży niestety nieczynny już tartak, osada nadleśniczego z połowy XIX w., oraz siedziba nadleśnictwa z budynkami biurowymi (w dawnym budynku nadleśnictwa z przełomu XIX i XX w. aktualnie urządzono mieszkania).

W 2010 r., dzięki staraniom miejscowego proboszcza ks. kan. Ottona Szymków, przywrócono w Miradzu – na starych fundamentach – zniszczoną przez okupanta niemieckiego w 1939 r., figurę Matki Boskiej. 

Lasy Miradzkie i Obszar Chronionego Krajobrazu

Miradzkie lasy leżą na granicy Kujaw i Wielkopolski i są jednym z większych kompleksów leśnych Kujaw, zajmując łączną powierzchnię 8819,55 ha. W odległości 3,3 km na południe od Strzelna znajduje się siedziba Nadleśnictwa Miradz – Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. Nadleśnictwo w granicach zbliżonych do obecnych powstało w 1979 r., wcześniej w XII - XVIII w. stanowiło dobra klasztorne strzeleńskich norbertanek i mogileńskich benedyktynów. Nadleśnictwo Miradz dzieli się administracyjnie na 8 leśnictw (Kurzebiela, Młyny, Ostrowo, Przedbórz, Przyjezierze, Rożniaty, Wycinki, Wysoki Most) i posiada własną szkółkę leśną w okolicy Przyjezierza.

W 1991 r. na tym terytorium został utworzony Obszar Chronionego Krajobrazu Lasów Miradzkich o powierzchni 5684 ha. Ochrona ma na celu zachowanie istniejących elementów środowiska przyrodniczego i kulturowego, a także stworzenie ekologicznej i racjonalnej metody gospodarowania, które będą sprzyjać utrzymaniu równowagi przyrodniczej.

Na terenie lasów miradzkich znajdują się 53 pomniki przyrody w tym 8 grup drzew, 1 głaz narzutowy, 1 drzewostan dębowy o powierzchni 11,84 ha (dęby szypułkowe w wieku powyżej 230 lat – siedlisko Natura 2000), oraz pojedyncze drzewa (44 dęby szypułkowe, 2 lipy drobnolistne, 2 jarzęby brekinia, 2 czereśnie ptasie, 2 kasztanowce białe, 1 cis pospolity).  Do ważniejszych zbiorowości roślinnych występujących na terenie lasów zaliczyć należy roślinność łąkową – m.in. kosaćce syberyjskie i pierwiosnek lekarski, lilia złotogłów, naparstnica zwyczajna, kruszczyk szerokolistny, oraz roślinność porastającą łąki bagienne i torfowiska typu niskiego.

Obszary leśne zamieszkiwane są przez liczne gatunki zwierząt lądowych, do których zaliczyć można jelenia (Cervus elaphus), sarnę (Capreolus capreolus), dzika (Sus scrofa), zająca (Lepus europaeus), czy też lisa (Vulpes vulpes). Regularnie na tym terenie występuje i gniazduje bielik (Haliaeetus albicilla). Jest to największy gatunek szponiasty gniazdujący w naszym kraju i jeden z największych w północnej Europie. Sylwetka ptaka charakteryzuje się masywnością, długimi i szerokimi skrzydłami o prostych, równoległych brzegach, mocne nogi koloru żółtego, zakończone silnymi szponami służącymi do rozrywania ciała. Młode bieliki są w całości ciemnobrunatne, by dopiero po 5–6 latach stać się śnieżnobiałymi.

Oprócz bielików na tym obszarze, szczególnie w bliskości jezior można zobaczyć wiele innych gatunków ptaków, m.in.: liczne stada żurawi i gęsi zbożowych, czaple siwe, gęgawy, bąki, myszołowy, kormorany; a także charakterystyczny do tych terenów: dzięcioł, grubodziób, zniczek, kobuz, błotniak stawowy czy też wąsatka.

Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna oraz „Zielona Klasa”

Ścieżka dydaktyczna zaczyna się po drugiej stronie drogi od siedziby nadleśnictwa i mierzy ok. 2,5 km. Na ścieżce wyznaczono 13 przystanków tematycznych, omawiających poszczególne tematy takie jak: leśnik gospodarzem lasu, pomniki przyrody, mrowisko, bagienka leśne, drzewa, mała retencja, pułapki feromonowe, ptaki, dokarmianie zwierzyny, grzyby, ogień w lesie, ekologiczna rola lasu. Kierunek zwiedzania oznaczono strzałkami kierunkowymi. Ostatnim punktem ścieżki jest kapliczka św. Huberta, którą postawiono w 2006 r. z inicjatywy miejscowych myśliwych. W edukacji leśnej wykorzystywane są miejscowe walory przyrodnicze i obiekty kultury materialnej (rezerwaty i pomniki przyrody, miejsca pamięci, szkółka leśna itp.).

W „Zielonej Klasie” odbywają się zajęcia edukacyjne dla dzieci i młodzieży oraz wycieczki turystyczne. Można także odpocząć po wędrówce ścieżką przyrodniczą. Plac ten jest również wyposażony w infrastrukturę rekreacyjną: miejsce na ognisko z rusztem, zadaszone ławo-stoły, plac zabaw dla dzieci i mini siłownia zewnętrzna plenerowa.

Fot. D. Rybak