W żnińskim Muzeum Ziemi Pałuckiej, do końca grudnia można oglądać wystawę prac oraz różnego rodzaju dokumentów i fotografii dotyczących życia i twórczości wybitnego rysownika i portrecisty, malarza współczesności, Tadeusza Małachowskiego. Wystawę zorganizowano w 35. rocznicę jego śmierci.
Dorobek, który po sobie pozostawił jest bardzo charakterystyczny. Prace odzwierciedlają jego przeżycia, doznania, emocje i myśli (np. podczas wojny), a głównym ich motywem jest dramat. To po pierwsze, po drugie, Tadeusz Małachowski malował sporo portretów, nie obce mu były również inne formy wypowiedzi artystycznej takie jak rysunek, tempera czy karykatura. Jego malarstwo wyróżniało się swoistym, dość ciemnym doborem kolorów. Galeria jego dzieł znajduje się w Muzeum Ziemi Pałuckiej z Żninie. I te właśnie dzieła, plus te znajdujące się w różnego rodzaju placówkach zostały pokazane na wystawie.
Artysta urodził się 25 października 1928 roku w Żninie. Wybuch II wojny światowej przerwał zarówno edukację artysty jak i jego dzieciństwo. W 1940 roku rodzinę opuścił ojciec i od tego momentu wraz z matką i siostrą był skazany na własne siły. W wieku lat 14 zaczął zarabiać jako goniec w Urzędzie Towarzystwa Ziemskiego, gdzie rozwoził pisma niemieckie. Niejednokrotnie w tym czasie przeżył traumatyczne przeżycia ze strony Niemców. Był bity i katowany. Te bestialskie wydarzenia odbiły się później zarówno w psychice jak i w twórczości artysty.
W 1945 roku tuż po zakończeniu wojny Tadeusz rozpoczął naukę w pierwszej klasie Prywatnego Gimnazjum im. Braci Śniadeckich w Żninie, a w 1947 zdał egzamin końcowy tzw. „małą maturę”. W tym samym roku zaczął uczęszczać do Liceum Plastycznego w Poznaniu, jednocześnie ćwiczył śpiew w szkole muzycznej.
Po roku jednak jego edukacja w placówkach zakończyła się. W tym czasie zaczął malować pierwsze olejne obrazy. W roku 1949 został wcielony do wojska. Początkowo odbywał służbę w Drawsku Pomorskim w Koszalinie, później w Bydgoszczy. Tam też szybko doceniono umiejętności plastyczne młodego Małachowskiego. Powierzono mu wykonywanie gazetek, różnego rodzaju dekoracji, porterów wodzów rewolucji. Duży sukces przyszedł w 1951 roku, kiedy prace Tadeusza Małachowskiego zostały wystawione w zorganizowanej w Warszawie Ogólnowojskowej Wystawie Plastyki. Zdobył wtedy pierwszą nagrodę. Rok po tym wydarzeniu rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po skończeniu studiów wrócił do Żnina.
Był nieprzewidywalny, jednak bardzo mocno odczuwał cierpienie i krzywdę innych. Małachowski zaczął współpracować z młodzieżą, która chętnie przychodziła do jego pracowni. W 1970 roku otwarta została jego wystawa w warszawskiej Zachęcie. Odnosił sukcesy zarówno na polu artystycznym jak i prywatnym( w 1971 roku urodził mu się syn Łukasz, a w 1977 córka Maja). Małachowski był obdarzony niezwykłą pasja i wrażliwością. Kochał sztukę i rodzinę, jednak nie za bardzo radził sobie z rzeczywistością i życiem.
W 1984 zachorował, przeszedł zawał serca. Zmarł 17 października 1987 roku. Wszystkie najważniejsze cykle twórczości Małachowskiego zawarte są w cyklach: „Dramaty”, „Wielkie i małe samotności”, „Epitafium na temat śmierci”, „Don Kichot”.
Fot. J. Bejma
Serwis pojezierze24.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy i opinii. Prosimy o zamieszczanie komentarzy dotyczących danej tematyki dyskusji. Wpisy niezwiązane z tematem, wulgarne, obraźliwe, naruszające prawo będą usuwane.
Artykuł nie ma jeszcze komentarzy, bądź pierwszy!