Podróżując po Pojezierzu Gnieźnieńskim spotykam wiele ciekawych miejsc, także tych przyrodniczo ciekawych. Dzisiaj zabieram naszych Czytelników do takiego niezwykłego miejsca – Leśnej Alei Niepodległości znajdującej się w Rogowie (przy drodze z tej miejscowości do Kołdrąbia i dalej do Janowca Wielkopolskiego).
Leśna Aleja Niepodległości powstała z inicjatywy Nadleśnictwa Gołąbki, a utworzono ją przez posadzenie drzew wzdłuż drogi wojewódzkiej Rogowo - Janowiec Wlkp. Aleja powstała na skraju kompleksu leśnego ciężko doświadczonego przez nawałnicę w 2017 roku. Aleja otwarta została 12 października 2018 r. i stała się trwałym symbolem wkładu pałuckich leśników w odtworzenie zniszczonych drzewostanów.
Na Leśną Aleję Niepodległości składają, posadzone wzdłuż jezdni, obok pasa drogowego, dorodne drzewka lipy drobnolistnej (łącznie 100 drzewek). Leśnicy mają nadzieję, że te drzewa utworzą z czasem dojrzałą aleję.
Dodatkowo, przy zjeździe z drogi Rogowo – Janowiec Wlkp. w kierunku jeziora Rogowskiego, zbudowano miejsce postoju, gdzie posadowiono wiatę (pod którą turysta może odpocząć) oraz dwie tablice edukacyjne: jedną z mapą Nadleśnictwa Gołąbki, a drugą z informacją o wspomnianej nawałnicy, jej skutkach oraz działaniach podjętych w celu odtworzenia zniszczonych lasów.
Na tym parkingu znajduje się również obelisk ze stosowną informacją na temat Leśnej Alei Niepodległości oraz posadzony został Dąb Papieski poświęcony przez papieża Franciszka.
Leśna Aleja Niepodległości znajduje się na trasie między Rogowem, Kołdrąbiem i Janowcem Wielkopolskim (a gdy za Rogowem skręcimy w lewo, to dojdziemy do Rzymu, a dalej do Gącza i atrakcji turystycznych gminy Mieleszyn). Tak zlokalizowana Aleja Niepodległości ma szansę stać się ciekawą atrakcją turystyczną dla przemierzających ten region, podziwiających walory przyrodnicze i kulturowe pogranicza Wielkopolski i Pałuk.
Wszystkim turystom będącym w tamtym rejonie, polecamy zatrzymać się przy obelisku, a także zejść nad pobliskie jezioro Rogowskie, by podziwiać jego piękno.
To długowieczne drzewo liściaste należące do rodziny ślazowatych (Malvaceae), dawniej zaliczane do rodziny lipowatych (Tiliaceae). Na naturalnych stanowiskach można ją spotkać w całej Europie i Zachodniej Azji, aż po Ural. Pospolita na terenie całej Polski, głównie w lasach liściastych, często w połączeniu z klonami i grabami.
Jest dużym drzewem, dorastającym do 35 m wysokości, o gęstej, rozłożystej, regularnej koronie i stosunkowo krótkim pniu, często z licznymi odrostami u podstawy i szarą lekko spękana korą. Młode przyrosty nagie, brunatnoczerwone na wierzchniej części, gałęzie wzniesione do góry, tworząc z pniem ostry kąt, z wiekiem konary zaczynają zwisać ku dołowi. System korzeniowy silny i dobrze rozwinięty, dzięki czemu przesadzanie drzew (nawet starszych) z bryłą ziemi jest stosunkowo niekłopotliwe. Lipy dobrze znoszą formowanie, po cięciu silnie odrastają. Ścięte drzewa mogą tworzyć formy wielopniowe.
Kwiaty lipy są obupłciowe, na jednym kwiecie występują organy męskie i żeńskie. Okres kwitnienia przypada na przełom czerwca i lipca. Mają intensywny, słodki zapach, wabią masowo owady zapylające. Wydłużona w czasie obecność nektaru sprawa, że drzewa te są niezwykle cennym pożytkiem pszczelim. Po zapyleniu kwiatów i zapłodnieniu, na przełomie września i października zawiązują się twarde, buławkowate orzeszki, o średnicy 5-7 mm, gładkie i opatrzone skrzydełkiem. W środku zawierają 1-3 nasiona.
U Słowian uważana była za drzewo święte, ceniono ją od najdawniejszych czasów, również ze względu na właściwości lecznicze i miododajne. Dawniej stosowano w lecznictwie ludowym również liście oraz korę lipową. Obecnie używa się wyłącznie kwiatostanów, które posiadają właściwości napotne i przeciwgorączkowe.
Lipa drobnolistna jest rośliną leczniczą. Surowiec zielarski stanowi kwiatostan z podsadką i szypułką, który zawiera ponad 20 cennych dla zdrowia związków czynnych, takich jak flawonoidy, fitosterole, terpeny, śluzy, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne, witaminę C i PP oraz cenny olejek eteryczny. Związki te mają działanie przeciwzapalne, napotne, uspokajające oraz lekko rozkurczowe. Stosuje się je w formie naparów do użytku wewnętrznego, głównie w stanach gorączkowych oraz jako środek osłaniający w nieżytach dróg oddechowych. Kwiatostany zbiera się podczas kwitnienia i suszy w temperaturze nie wyższej niż 40°C. Do leczenia dawniej używano również kory i liści. Podobne właściwości wykazuje również miód lipowy, uważany za szczególnie cenny.
Niezwykle cenne jest również drewno, cenione głównie za swą miękkość i łatwość w obróbce. Szeroko stosowane w rzeźbiarstwie, snycerstwie, do wyrobu instrumentów muzycznych i desek kreślarskich oraz drewnianych butów. Z lipowego łyka wyrabiano również maty, sznury, koszyki i łapcie. Wykorzystywany bywa również sok lipowy, który jest słodki, a po fermentacji można uzyskać dość smaczny napój.
Lipa drobnolistna najlepiej rośnie na żyznych, świeżych, przeciętnych glebach. Lubi słońce, znosi półcień. Jest gatunkiem ciepłolubnym, choć odpornym na mróz. Gatunek dość wrażliwy na zasolenie podłoża oraz suche i zanieczyszczone powietrze. W takich warunkach staje się podatna na ataki szkodników, głównie przędziorków, mszyc i szpecieli, które mogą ja atakować w szczególnie suche lata. W wyniku ich żerowania liście zasychają i opadają pod koniec lata.
Fot. K. Soberski
Serwis pojezierze24.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy i opinii. Prosimy o zamieszczanie komentarzy dotyczących danej tematyki dyskusji. Wpisy niezwiązane z tematem, wulgarne, obraźliwe, naruszające prawo będą usuwane.
Artykuł nie ma jeszcze komentarzy, bądź pierwszy!